Ustawa o osobach starszych

Artykuł 1.

Ustawa określa zakres monitorowania i przedstawiania informacji o sytuacji osób starszych, podmioty uczestniczące w realizacji tego zadania oraz źródła jego finansowania.

Artykuł 2.

Monitorowanie sytuacji osób starszych jest prowadzone przez organy administracji publicznej, państwowe jednostki organizacyjne oraz inne organizacje zaangażowane w kształtowanie sytuacji osób starszych.

Artykuł 3.

Zakresem monitorowania sytuacji osób starszych obejmuje się: sytuację demograficzną, sytuację dochodową, warunki mieszkaniowe, aktywność zawodową, sytuację rodzinną i strukturę gospodarstw domowych, sytuację osób niepełnosprawnych, aktywność społeczną i obywatelską, aktywność edukacyjną i kulturalną, aktywność sportową i rekreacyjną, stan zdrowia, dostępność i poziom usług socjalnych, równe traktowanie i przeciwdziałanie dyskryminacji ze względu na wiek oraz realizację polityki senioralnej.

Artykuł 4.

Użyte w ustawie określenia oznaczają:

  1. osoba starsza – osoba, która ukończyła 60. rok życia;
     
  2. polityka senioralna – ogół działań organów administracji publicznej oraz innych organizacji i instytucji, które realizują zadania i inicjatywy kształtujące warunki godnego i zdrowego starzenia się;
     
  3. osoba niepełnosprawna – osoba, o której mowa w ustawie z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz. U. z 2011 r. Nr 127, poz. 721, z późn. zm.1)).


Artykuł 5.

1. Rada Ministrów corocznie, do dnia 31 października, przedstawia Sejmowi i Senatowi informację o sytuacji osób starszych, w szczególności w oparciu o monitorowanie, o którym mowa w art. 2 i art. 3.
 

  1. Przedmiotem informacji o sytuacji osób starszych jest w szczególności:
     
    1. sytuacja demograficzna społeczeństwa i struktura demograficzna według wieku populacji osób starszych, prognozy na kolejne lata oraz implikacje zmian demograficznych dla polityki państwa;
       
    2. sytuacja dochodowa, warunki bytu, w tym warunki mieszkaniowe;
       
    3. aktywność zawodowa;
       
    4. sytuacja rodzinna i struktura gospodarstw domowych;
       
    5. stan zdrowia i jego uwarunkowania oraz jakość życia związana ze zdrowiem, w tym dostępność do świadczeń opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych;
       
    6. dostępność i poziom usług socjalnych, w tym opiekuńczych;
       
    7. sytuacja osób niepełnosprawnych i ich opiekunów;
       
    8. aktywność społeczna i obywatelska;
       
    9. aktywność edukacyjna i kulturalna;
       
    10. aktywność sportowa i rekreacyjna;
       
    11. równe traktowanie i przeciwdziałanie dyskryminacji ze względu na wiek;
       
    12. ocena realizacji polityki senioralnej, w tym wniosków i rekomendacji sformułowanych w poprzedniej informacji;
       
    13. wnioski i rekomendacje dotyczące przyszłych zadań i inicjatyw, które należy podjąć w celu kształtowania warunków godnego i zdrowego starzenia się.
       
  2. Informacja Rady Ministrów podawana jest do wiadomości publicznej.
     

 

 

 



Artykuł 6.

1. Zadania wynikające z ustawy koordynuje Prezes Rady Ministrów.
 

  1. Za przygotowanie informacji odpowiedzialny jest minister właściwy do spraw zabezpieczenia społecznego.
     
  2. Prezes Rady Ministrów określi, w drodze rozporządzenia, tryb przygotowania informacji o sytuacji osób starszych, uwzględniając sprawne jej przygotowanie.
     
  3. Monitorowanie sytuacji osób starszych oraz przygotowanie informacji, o której mowa w art. 5, jest finansowane z budżetu państwa.
     
  4. Podmioty, o których mowa w art. 2, są obowiązane do współpracy w przygotowaniu informacji Rady Ministrów o sytuacji osób starszych, w tym do nieodpłatnego udostępniania informacji, dokumentów i danych, którymi dysponują.
     


Artykuł 7.

Ustawa wchodzi w życie z dniem 1 stycznia 2016 r.