1. Użyte w ustawie określenia oznaczają:
 

1. cena – wartość wyrażoną w jednostkach pieniężnych, którą kupujący jest obowiązany zapłacić przedsiębiorcy za towar lub usługę;
    
2. cena jednostkowa towaru (usługi) – cenę ustaloną za jednostkę określonego towaru (usługi), którego ilość lub liczba jest wyrażona w jednostkach miar w rozumieniu przepisów o miarach;
    
3. przedsiębiorca – podmiot, o którym mowa w art. 4 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. z 2013 r. poz. 672, z późn. zm.3));
    
4. towar – rzecz, również energię oraz prawa majątkowe zbywalne;
    
5. usługa – czynność świadczoną odpłatnie, wymienioną w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej.

2. W cenie uwzględnia się podatek od towarów i usług oraz podatek akcyzowy, jeżeli na podstawie odrębnych przepisów sprzedaż towaru (usługi) podlega obciążeniu podatkiem od towarów i usług lub podatkiem akcyzowym. Przez cenę rozumie się również stawkę taryfową.

1. sposób uwidaczniania cen towarów i usług, w tym cen jednostkowych towarów (usług),
    
2. wykaz towarów, w przypadku których nie jest wymagane uwidocznienie ceny jednostkowej towarów (usług)
    

1. Jeżeli przedsiębiorca nie wykonuje obowiązków, o których mowa w art. 4, wojewódzki inspektor Inspekcji Handlowej nakłada na niego, w drodze decyzji, karę pieniężną do wysokości 20 000 zł.
 

2. Jeżeli przedsiębiorca nie wykonał obowiązków, o których mowa w art. 4, co najmniej trzykrotnie w okresie 12 miesięcy licząc od dnia, w którym stwierdzono naruszenie tych obowiązków po raz pierwszy, wojewódzki inspektor Inspekcji Handlowej nakłada na niego, w drodze decyzji, karę pieniężną do wysokości 40 000 zł.
    
3. Przy ustalaniu wysokości kary pieniężnej uwzględnia się stopień naruszenia obowiązków oraz dotychczasową działalność przedsiębiorcy, a także wielkość jego obrotów i przychodu.
    

1. Przedsiębiorca uiszcza karę pieniężną na rachunek bankowy wojewódzkiego inspektoratu Inspekcji Handlowej, wskazany przez wojewódzkiego inspektora Inspekcji Handlowej, w terminie 7 dni od dnia, w którym decyzja o nałożeniu kary pieniężnej stała się ostateczna.
 

2. Nie wydaje się decyzji, jeżeli od dnia stwierdzenia niewykonania obowiązku, o którym mowa w art. 4, upłynęły 3 lata, licząc od końca roku, w którym stwierdzono naruszenie tego obowiązku.
    
3. Kary pieniężne stanowią dochód budżetu państwa.
    

1. Do kar pieniężnych, w zakresie nieuregulowanym w ustawie, stosuje się odpowiednio przepisy działu III ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.4)).

2. Kary pieniężne podlegają egzekucji w trybie przepisów o postępowaniu egzekucyjnym w administracji w zakresie egzekucji obowiązków o charakterze pieniężnym.

W ustawie z dnia 20 maja 1971 r. – Kodeks wykroczeń (Dz. U. z 2013 r. poz. 482, z późn. zm.5)) w art. 137 uchyla się § 1.

W ustawie z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.6)) w art. 23 w ust. 1 uchyla się pkt 25.

W ustawie z dnia 28 września 1991 r. o kontroli skarbowej (Dz. U. z 2011 r. Nr 41, poz. 214, z późn. zm.7)) w art. 2 w ust. 1 uchyla się pkt 14a.

W ustawie z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2014 r. poz. 851) w art. 16 w ust. 1 uchyla się pkt 32.

 

W ustawie z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.8)) w art. 2 § 4 otrzymuje brzmienie:

„§ 4. Przepisów ustawy nie stosuje się do świadczeń pieniężnych wynikających ze stosunków cywilnoprawnych.”.

W ustawie z dnia 4 września 1997 r. o działach administracji rządowej (Dz. U. z 2013 r. poz. 743, z późn. zm.9)) w art. 8 w ust. 2 uchyla się pkt 11.

W ustawie z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (Dz. U. z 2013 r. poz. 1414 oraz z 2014 r. poz. 486 i 805) po art. 11a dodaje się art. 11b i art. 11c w brzmieniu:

„Art. 11b. 1. Rada gminy może ustalać ceny za przewozy taksówkami na terenie gminy. W mieście stołecznym Warszawie uprawnienia te przysługują Radzie Warszawy.

2. Rada gminy określa strefy cen (stawki taryfowe) obowiązujące przy przewozie osób i ładunków taksówkami.

Art. 11c. Ceny i stawki taryfowe, o których mowa w art. 11b, mają charakter cen i stawek taryfowych maksymalnych.”.

W ustawie z dnia 18 kwietnia 2002 r. o stanie klęski żywiołowej (Dz. U. z 2014 r. poz. 333) wprowadza się następujące zmiany:
 

1. w art. 21 w ust. 1 po pkt 4 dodaje się pkt 4a i 4b w brzmieniu:
   
   „4a) zakazie okresowego podwyższania cen na towary lub usługi określonego rodzaju;
   
   4b) nakazie stosowania cen ustalonych na towary lub usługi mające podstawowe znaczenie dla kosztów utrzymania konsumentów;”;
    
2. w art. 27 w ust. 1 po pkt 5 dodaje się pkt 5a i 5b w brzmieniu:
    

„5a) wbrew zakazowi określonemu w art. 21 ust. 1 pkt 4a podwyższa ceny na towary lub usługi,

5b) wbrew nakazowi określonemu w art. 21 ust. 1 pkt 4b stosuje ceny inne niż ustalone na towary lub usługi,”.

 

W ustawie z dnia 21 czerwca 2002 r. o stanie wyjątkowym (Dz. U. Nr 113, poz. 985, z późn. zm.10)) wprowadza się następujące zmiany:

1) w art. 21 po pkt 1 dodaje się pkt 1a w brzmieniu:

„1a) swobody uzgadniania cen przez strony umowy, poprzez zakazanie okresowego podwyższania cen na towary lub usługi określonego rodzaju albo nakazanie stosowania cen ustalonych na towary lub usługi mające podstawowe znaczenie dla kosztów utrzymania konsumentów,”;

2) w art. 22 w ust. 3 pkt 6 otrzymuje brzmienie:

„6) właściwego wojewodę – w przypadku stosowania ograniczenia określonego w art. 21 pkt 3 do szkół, z wyłączeniem szkół wyższych, oraz stosowania ograniczeń określonych w art. 21 pkt 1, 1a, 2 i 5, jeżeli stan wyjątkowy wprowadzono na obszarze jednego województwa lub jego części.”;

3) w art. 23 w ust. 1 po pkt 11 dodaje się pkt 11a w brzmieniu:

„11a) wbrew zakazowi określonemu w art. 21 pkt 1a podwyższa ceny na towary lub usługi określonego rodzaju albo nie stosuje się do nakazu stosowania cen w wysokości ustalonej na towary lub usługi określonego rodzaju,”.

W ustawie z dnia 29 sierpnia 2002 r. o stanie wojennym oraz o kompetencjach Naczelnego Dowódcy Sił Zbrojnych i zasadach jego podległości konstytucyjnym organom Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. Nr 156, poz. 1301, z późn. zm.11)) wprowadza się następujące zmiany:

1) w art. 24:

a) w ust. 1 po pkt 1 dodaje się pkt 1a w brzmieniu:

„1a) swobody uzgadniania cen przez strony umowy, poprzez zakazanie okresowego podwyższania cen na towary lub usługi określonego rodzaju albo nakazanie stosowania cen ustalonych na towary lub usługi mające podstawowe znaczenie dla kosztów utrzymania konsumentów,”,

b) w ust. 2 pkt 1 otrzymuje brzmienie:

„1) Radę Ministrów – w przypadku ograniczeń określonych w ust. 1 pkt 1, 1a, 2 i 7,”;

2) w art. 33 w ust. 1 po pkt 8 dodaje się pkt 8a w brzmieniu:

„8a) wbrew zakazowi określonemu w art. 24 ust. 1 pkt 1a podwyższa ceny na towary lub usługi określonego rodzaju albo nie stosuje się do nakazu stosowania cen w wysokości ustalonej na towary lub usługi określonego rodzaju,”.

W ustawie z dnia 29 stycznia 2004 r. – Prawo zamówień publicznych (Dz. U. z 2013 r. poz. 907, z późn. zm.12)) w art. 2 pkt 1 otrzymuje brzmienie:

„1) cenie – należy przez to rozumieć cenę w rozumieniu art. 3 ust. 1 pkt 1 i ust. 2 ustawy z dnia 9 maja 2014 r. o informowaniu o cenach towarów i usług (Dz. U. poz. 915);”.

W ustawie z dnia 10 lipca 2007 r. o nawozach i nawożeniu (Dz. U. Nr 147, poz. 1033, z późn. zm.13)) w art. 37 uchyla się ust. 6.

W ustawie z dnia 16 grudnia 2010 r. o publicznym transporcie zbiorowym (Dz. U. z 2011 r. Nr 5, poz. 13 i Nr 228, poz. 1368 oraz z 2014 r. poz. 423) po art. 50 dodaje się art. 50a i art. 50b w brzmieniu:

„Art. 50a. 1. Rada gminy może ustalać ceny za usługi przewozowe w publicznym transporcie zbiorowym w zakresie zadania o charakterze użyteczności publicznej w gminnych przewozach pasażerskich. W mieście stołecznym Warszawie uprawnienia te przysługują Radzie Warszawy.
 

1. Rada powiatu może ustalać ceny za usługi przewozowe w publicznym transporcie zbiorowym w zakresie zadania o charakterze użyteczności publicznej w powiatowych przewozach pasażerskich.
    
2. Sejmik województwa może ustalać ceny za usługi przewozowe w publicznym transporcie zbiorowym w zakresie zadania o charakterze użyteczności publicznej w wojewódzkich przewozach pasażerskich.
    

Art. 50b. Ceny, o których mowa w art. 50a, mają charakter cen maksymalnych.”.

1. Do spraw wszczętych i niezakończonych do dnia wejścia w życie ustawy mają zastosowanie przepisy dotychczasowe.

2. Nie wszczyna się postępowania, a wszczęte umarza, jeżeli od dnia stwierdzenia niewykonania obowiązków, o których mowa w art. 12 ustawy wymienionej w art. 26, upłynęło 5 lat licząc od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy.

1. W przypadku gdy przedsiębiorca przed dniem wejścia w życie ustawy naruszył przepisy ustawy wymienionej w art. 26, stosuje się przepisy dotychczasowe.

2. W przypadku gdy przedsiębiorca przed dniem wejścia w życie ustawy stosował ceny urzędowe lub marże handlowe urzędowe z naruszeniem przepisów ustawy wymienionej w art. 26 i w ten sposób osiągnął kwotę nienależną, stosuje się przepisy dotychczasowe.

Przepisy prawa miejscowego wydane na podstawie art. 8 ustawy wymienionej w art. 26 zachowują moc do dnia wejścia w życie przepisów wydanych odpowiednio na podstawie art. 11b ustawy wymienionej w art. 15 oraz na podstawie art. 50a ustawy wymienionej w art. 21.

Dotychczasowe przepisy wykonawcze wydane na podstawie art. 12 ust. 3 ustawy wymienionej w art. 26 zachowują moc do dnia wejścia w życie przepisów wykonawczych wydanych na podstawie art. 4 ust. 2, nie dłużej jednak niż do dnia 31 grudnia 2015 r.