Art. 242 O Bankowym Funduszu Gwarancyjnym, systemie gwarantowania depozytów oraz przymusowej restrukturyzacji
O Bankowym Funduszu Gwarancyjnym, systemie gwarantowania depozytów oraz przymusowej restrukturyzacji
Artykuł 242.
1. Wierzycielom oraz właścicielom, którzy zostali zaspokojeni w wyniku przymusowej restrukturyzacji w stopniu niższym niż zostaliby zaspokojeni w postępowaniu, o którym mowa w art. 241 ust. 1, w wyniku:
- zastosowania umorzenia lub konwersji zobowiązań,
- niedokonania przeniesienia ich zobowiązań z podmiotu w restrukturyzacji w następstwie użycia instrumentów przeję- cia przedsiębiorstwa lub instytucji pomostowej
- przysługuje roszczenie uzupełniające do Funduszu.
- Odpowiedzialność majątkowa Funduszu wobec wierzycieli i właścicieli, o których mowa w ust. 1, w tym deponentów, w zakresie przenoszącym wysokość środków gwarantowanych ogranicza się do wysokości różnicy między poziomem zaspokojenia właścicieli i wierzycieli oszacowanym zgodnie z art. 241 a faktycznym zaspokojeniem właścicieli i wierzycieli w wyniku przymusowej restrukturyzacji.
- Rozliczenie z wierzycielami i właścicielami z tytułu odpowiedzialności, o której mowa w ust. 1, następuje po zakończeniu przymusowej restrukturyzacji.
- Uznane roszczenia uzupełniające Fundusz zaspokaja z funduszy przymusowej restrukturyzacji.
- Przepis ust. 2 stosuje się także do odpowiedzialności Funduszu za własne czyny niedozwolone, jak i za czyny niedozwolone podmiotów, za które Fundusz ponosi odpowiedzialność.
- Roszczenia uzupełniające przedawniają się po upływie 5 lat od dnia zakończenia przymusowej restrukturyzacji.