O wyposażeniu morskim
Artykuł 15.

1. Właściwy dyrektor urzędu morskiego w wyjątkowych okolicznościach, uzasadnionych zastosowaniem nowych technologii, na wniosek armatora, może, w drodze decyzji, wydać pozwolenie na umieszczenie na statku wyposażenia morskiego, które nie jest zgodne z wymaganiami, jeżeli zostanie potwierdzone, w szczególności po przeprowadzeniu prób, że to wyposażenie morskie jest co najmniej tak samo skuteczne jak wyposażenie morskie, które spełnia wymagania, oraz nie stwarza zagrożenia dla bezpieczeństwa życia, żeglugi oraz środowiska.

2. Przy wydawaniu pozwolenia, o którym mowa w ust. 1, właściwy dyrektor urzędu morskiego zapewnia jednakowe traktowanie wyposażenia morskiego wyprodukowanego w różnych krajach.
    
3. Pozwolenie, o którym mowa w ust. 1, określa ograniczenia i warunki stosowania wyposażenia morskiego oraz jest przechowywane na statku.
    
4. Jeżeli pozwolenie, o którym mowa w ust. 1, dotyczy wyposażenia radiokomunikacyjnego, nie może ono naruszać zasad dotyczących wykorzystywania częstotliwości radiowych określonych w ustawie z dnia 16 lipca 2004 r. – Prawo telekomunikacyjne (Dz. U. z 2016 r. poz. 1489, 1579, 1823, 1948, 1954 i 2003), zwanej dalej „Prawem telekomunikacyjnym”.
    
5. Właściwy dyrektor urzędu morskiego niezwłocznie informuje ministra właściwego do spraw gospodarki morskiej o wydaniu pozwolenia, o którym mowa w ust. 1.
    
6. Minister właściwy do spraw gospodarki morskiej informuje Komisję Europejską i państwa członkowskie Unii Europejskiej o wydaniu pozwolenia, o którym mowa w ust. 1. Informacja zawiera także sprawozdania z dokonanych prób, ocen i procedur oceny zgodności wyposażenia morskiego.
    
7. Pozwolenie, o którym mowa w ust. 1, może zostać, w drodze decyzji, cofnięte przez właściwego dyrektora urzędu morskiego po otrzymaniu wezwania z Komisji Europejskiej i w terminie określonym w takim wezwaniu lub w przypadku stwierdzenia przez właściwego dyrektora urzędu morskiego niespełniania warunków, o których mowa w ust. 1.