O zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi
Artykuł 34.

1. Obowiązkowej hospitalizacji podlegają:

1. osoby chore na gruźlicę w okresie prątkowania oraz osoby z uzasadnionym podejrzeniem o prątkowanie;
    
2. osoby chore i podejrzane o zachorowanie na:
   
   
   1. błonicę,
       
   2. cholerę,
       
   3. dur brzuszny,
       
   4. dury rzekome A, B, C,
       
   5. dur wysypkowy (w tym choroba Brill-Zinssera),
       
   6. dżumę,
       
   7. grypę H7 i H5,
       
   8. ostre nagminne porażenie dziecięce (poliomyelitis) oraz inne ostre porażenia wiotkie, w tym zespół Guillaina-Barrégo,
       
   9. ospę prawdziwą,
       
   10. zespół ostrej niewydolności oddechowej (SARS),
        
   11. tularemię,
        
   12. wąglik,
        
   13. wściekliznę,
        
   14. zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych i mózgu,
        
   15. wirusowe gorączki krwotoczne, w tym żółtą gorączkę.
        

1a. W przypadku podejrzenia lub rozpoznania zakażenia lub choroby zakaźnej, o której mowa w ust. 1, lekarz lub felczer jest obowiązany pouczyć pacjenta o obowiązku, o którym mowa w ust. 1, oraz skierować go do szpitala. Fakt udzielenia pouczenia jest potwierdzany wpisem lekarza lub felczera w dokumentacji medycznej oraz podpisem pacjenta.

1b. Informacja o skierowaniu do szpitala, o którym mowa w ust. 1, jest przekazywana państwowemu powiatowemu inspektorowi sanitarnemu właściwemu dla miejsca rozpoznania zakażenia lub choroby zakaźnej.

1c. W przypadku samowolnego opuszczenia szpitala przez osobę, o której mowa w ust. 1, przed zakończeniem badań diagnostycznych lub leczenia kierownik szpitala jest obowiązany do niezwłocznego, nie później jednak niż w ciągu 24 godzin od chwili uzyskania informacji o samowolnym opuszczeniu szpitala, powiadomienia o tym fakcie państwowego powiatowego inspektora sanitarnego właściwego dla siedziby szpitala.

2. Osoby zdrowe, które pozostawały w styczności z chorymi na cholerę, dżumę płucną, ospę prawdziwą, wirusowe gorączki krwotoczne oraz zespół ostrej niewydolności oddechowej (SARS), podlegają obowiązkowej kwarantannie lub nadzorowi epidemiologicznemu, przez okres nie dłuższy niż:

1. 5 dni – w przypadku cholery,
    
2. 6 dni – w przypadku dżumy płucnej,
    
3. 21 dni – w przypadku ospy prawdziwej,
    
4. 21 dni – w przypadku wirusowych gorączek krwotocznych,
    
5. 10 dni – w przypadku zespołu ostrej niewydolności oddechowej (SARS)
    

 - licząc od ostatniego dnia styczności.