O zwalczaniu dopingu w sporcie
Artykuł 3.

1. Za doping w sporcie uznaje się:

1. obecność substancji zabronionej, jej metabolitów lub markerów w próbce fizjologicznej zawodnika;
    
2. użycie lub usiłowanie użycia przez zawodnika substancji zabronionej lub metody zabronionej;
    
3. niewyrażenie zgody na pobranie próbki fizjologicznej, niezgłoszenie się na to pobranie bez ważnego uzasadnienia lub unikanie w inny sposób pobrania próbki fizjologicznej;
    
4. nieprzedstawienie wymaganych informacji na temat miejsca pobytu zawodnika na potrzeby kontroli antydopingowej;
    
5. manipulowanie lub usiłowanie manipulowania jakąkolwiek częścią kontroli antydopingowej;
    
6. posiadanie substancji zabronionej lub przyrządów umożliwiających użycie metody zabronionej;
    
7. wprowadzenie do obrotu lub usiłowanie wprowadzenia do obrotu substancji zabronionej lub przyrządów umożliwiających użycie metody zabronionej;
    
8. podanie lub usiłowanie podania zawodnikowi w okresie podczas zawodów substancji zabronionej lub metody zabronionej albo podanie lub usiłowanie podania zawodnikowi w okresie poza zawodami substancji zabronionej w okresie poza zawodami lub metody zabronionej w okresie poza zawodami;
    
9. pomocnictwo, podżeganie lub każdy inny rodzaj świadomego współdziałania wiążący się z zachowaniem uznawanym za doping w sporcie lub usiłowaniem takiego zachowania lub naruszeniem warunków kary dyskwalifikacji przez inną osobę;
    
10. współpracę w ramach obowiązków zawodowych lub innych obowiązków związanych ze sportem z osobą pomagającą w przygotowaniu do współzawodnictwa sportowego, która:
    
    
    1. podlegając przepisom o odpowiedzialności dyscyplinarnej za doping w sporcie, odbywa karę dyskwalifikacji, lub
        
    2. nie podlegając przepisom o odpowiedzialności dyscyplinarnej za doping w sporcie, została skazana lub dowiedziono jej udziału w zachowaniu uznawanym za doping w sporcie w postępowaniu karnym, dyscyplinarnym lub dotyczącym odpowiedzialności zawodowej, lub
        
    3. działa jako przedstawiciel lub pośrednik osób, o których mowa w lit. a lub b.
        

2. Współpracę, o której mowa w ust. 1 pkt 10, uznaje się za doping w sporcie, jeżeli:
   
   
   1. zawodnik lub inna osoba podejmująca tę współpracę została uprzednio powiadomiona na piśmie przez właściwą organizację antydopingową lub Światową Agencję Antydopingową o statusie osoby pomagającej w przygotowaniu do współzawodnictwa sportowego, o którym mowa w ust. 1 pkt 10, oraz o konsekwencjach współpracy z tą osobą;
       
   2. zawodnik lub inna osoba podejmująca współpracę może jej uniknąć;
       
   3. właściwa organizacja antydopingowa dołożyła wszelkich starań w poinformowaniu osoby pomagającej w przygotowaniu do współzawodnictwa sportowego o przysługującym jej, w terminie 15 dni od dnia poinformowania, prawie do złożenia wyjaśnień o braku okoliczności, o których mowa w ust. 1 pkt 10 lit. a lub b.
       
3. Zakaz współpracy z osobą, o której mowa w ust. 1 pkt 10 lit. b, trwa przez okres 6 lat, licząc od dnia rozstrzygnięcia w postępowaniu karnym, dyscyplinarnym lub dotyczącym odpowiedzialności zawodowej, albo przez okres odbywania kary orzeczonej w tym postępowaniu, jeżeli jej wymiar przekracza 6 lat.
    
4. Za doping w sporcie nie uznaje się przypadków, o których mowa w ust. 1 pkt 1, 2, 6 lub 8, jeżeli są one uzasadnione względami leczniczymi, a zawodnik otrzymał zgodę na używanie danej substancji zabronionej lub metody zabronionej na zasadach określonych w załączniku nr 2 do konwencji, o której mowa w art. 2 pkt 1.