O środkach przymusu bezpośredniego i broni palnej
Artykuł 2.

1. Uprawnieni do używania lub wykorzystywania środków przymusu bezpośredniego i broni palnej są:

1. funkcjonariusze Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego;
    
2. funkcjonariusze Agencji Wywiadu;
    
3. funkcjonariusze Biura Ochrony Rządu;
    
4. funkcjonariusze celni;
    
5. funkcjonariusze Centralnego Biura Antykorupcyjnego;
    
6. inspektorzy i pracownicy kontroli skarbowej;
    
7. strażnicy Państwowej Straży Łowieckiej;
    
8. strażnicy Państwowej Straży Rybackiej;
    
9. funkcjonariusze Policji;
    
10. funkcjonariusze i żołnierze Służby Kontrwywiadu Wojskowego;
     
11. funkcjonariusze Służby Więziennej;
     
12. funkcjonariusze i żołnierze Służby Wywiadu Wojskowego;
     
13. strażnicy straży gminnych (miejskich);
     
14. funkcjonariusze Straży Granicznej;
     
15. strażnicy Straży Leśnej;
     
16. strażnicy Straży Marszałkowskiej;
     
17. funkcjonariusze straży ochrony kolei;
     
18. funkcjonariusze Straży Parku;
     
19. żołnierze Żandarmerii Wojskowej lub wojskowych organów porządkowych;
     
20. pracownicy ochrony uprawnieni do użycia lub wykorzystania środków przymusu bezpośredniego lub broni palnej na podstawie przepisów ustawy z dnia 22 sierpnia 1997 r. o ochronie osób i mienia (Dz. U. z 2005 r. Nr 145, poz. 1221, z późn. zm.2));
     
21. inspektorzy Inspekcji Transportu Drogowego.
     

2. Uprawnieni do używania lub wykorzystywania środków przymusu bezpośredniego są:

1. członkowie służby porządkowej, o których mowa w ustawie z dnia 20 marca 2009 r. o bezpieczeństwie imprez masowych (Dz. U. z 2013 r. poz. 611);
    
2. pracownicy zakładów poprawczych, schronisk dla nieletnich lub młodzieżowych ośrodków wychowawczych.