Kodeks morski
Artykuł 239.

§ 1. W braku umowy wysokość wynagrodzenia określa się, biorąc pod uwagę następujące okoliczności, bez względu na kolejność, w jakiej zostały one wymienione:

1) wartość statku i innego mienia uratowanego;

2) umiejętności i wysiłki ratujących w celu zapobieżenia szkodzie w środowisku lub zmniejszenia jej rozmiarów;

3) osiągnięty wynik ratownictwa;

4) charakter i stopień niebezpieczeństwa;

5) umiejętności i wysiłki ratujących w celu ratowania statku, innego mienia i życia;

6) czas poświęcony przez ratujących oraz poniesione przez nich szkody i wydatki;

7) ryzyko odpowiedzialności i inne niebezpieczeństwa, które zagrażały ratującym i ich sprzętowi;

8) niezwłoczne świadczenie usług;

9) szczególne przystosowanie statku ratującego i innego sprzętu do czynności ratowniczych;

10) stan sprzętu użytego przez ratującego i jego wartość.

§ 2. Przy określaniu wysokości wynagrodzenia uwzględnia się także potrzebę stwarzania zachęty do podejmowania działań ratowniczych.

§ 3. Wynagrodzenie może być nieprzyznane lub obniżone, jeżeli ratujący ze swojej winy spowodował konieczność lub utrudnienie ratownictwa morskiego bądź w związku z nim dopuścił się oszustwa lub innej nieuczciwości.